در ایران امنیتی برقرار است که در هیچ کدام از کشورهای منطقه چنین ثباتی وجود ندارد در این حال آیا تیم مذاکره کننده حق دارد در قالب توافق هسته ای اجازه رسوخ به سیستم امنیتی کشور را به طرف مقابل بدهد؟ رژیم دسترسی و بازرسی مورد نظر غربی ها به معنای پهن شدن گسترده ترین و مدرن ترین و بی سابقه ترین رژیم جاسوسی در ایران خواهد بود. در توافق نامه ژنو نوشته شده نظارت های افزایش یافته و دسترسی های شفاف ساز و در تفاهم لوزان نیز نوشته شده دسترسی های بیشتر از پروتکل الحاقی و نظارت های مدرن تکنولوژی (با استفاده از فناوری های جدید).
ویژگی های رژیم دسترسی و بازرسی: 1- اساساً مبنا رضایت طرف مقابل است (رضایت آژانس) در صورت عدم رضایتمندی، آژانس حق دارد اعلام کند که ایران به تعهدات خود عمل نکرده است.
به عنوان نمونه در سال 82 تا 84 چیزی شبیه پروتکل الحاقی را ایران اجرا کرده و در طی آن بازرسان به تأسیسات نظامی جهت بازدید مراجعه کرده و گفته اند: شما متعهد شده اید فلان قطعه خاص را نسازید و برای تأیید پایبندی ایران به این قضیه آمده‌ام. از ماشین تراش در تأسیسات نظامی ایران بازدید کرده و طبق اعلام قبلی ایران مبنی بر توقف ساخت قطعه مورد نظر با این دستگاه تراش بازرس خواهان پلمپ کردن ماشین مورد نظر شده است. درصورتی که این ماشین تراش، چند هزار قطعه دیگر را نیز می سازد و چون مبنا رضایت است بعد از مذاکرات طولانی بازرس اعلام کرده که باید یک دوربین در آنجا نصب شود و دوربین آنلاین باشد تا قانع شود که قطعات مدنظر او به وسیله این دستگاه تراش ساخته نمی شود. حداقل اتفاق ممکن این است که آنها متوجه می شوند که دستگاه خاص یا سالن مدنظر چه اقدامات دیگری انجام می دهد. در آن 2 سال 27 بار اجازه بازدید داده شده بود.
تیم مذاکره کننده می گویند که 146 کشور پروتکل الحاقی را امضا کرده اند چه اشکالی دارد ایران نیز آن را امضا کند در جواب باید گفت که: اولاً خیلی از این کشور ها برنامه هسته ای ندارند فقط یک انبار زباله هسته ای در آنجا احداث گردیده است. دوماً کدام یک از آنها دشمنی مانند اسرائیل دارد که به دنبال ترور و خراب کاری در ایران است؟! سوماً خیلی از این کشورها برنامه هسته ای مستقل ندارند بلکه آمریکا، آلمان، فرانسه و انگلیس آن را ایجاد کرده اند و اصلاً اسرار هسته ای ندارند که نگران افشای این اسرار باشند. چهارماً این چیزی که ایران می پذیرد پروتکل الحاقی نیست بلکه یک رژیم دسترسی و بازرسی ویژه و فرا پروتکلی است به نحوی که کاخ سفید یک ساعت پس از بیانیه لوزان اعلام کرده که همچین برنامه بازرسی در دنیا بی سابقه است در این خصوص حتی رئیس سازمان سیا در مصاحبه ای اخیراً اعلام کرده ما هنوز شوکه هستیم از این که ایران همچین چیزی را قبول کرده است.
در عراق از سال 1991 تا اشغال آن توسط آمریکا یک رژیم بازرسی اجرا می شد و مسئولین اجرای این طرح در عراق می‌گویند تنها چیزی که دنبالش نبودیم سلاح های کشتار جمعی بود. رژیم دسترسی و بازرسی در عراق یک برنامه اطلاعاتی تمام عیار برای خلع سلاح رژیم صدام از هرگونه توانمندی دفاعی در مقابل حمله نظامی داخلی بود. هنگام حمله آمریکا به عراق صدام انواع سلاح ها را در اختیار داشت چطور شد که از این همه امکانات حتی از یکی از آنها با موفقیت استفاده نشد. روز اولی که آمریکایی ها وارد بغداد شدند حدود هزار نفر در مرکز شهری که
نمی شناختند جمع شدند و جشن گرفتند. آنها به این اندازه در بغداد احساس امنیت می کردند و این را مدیون همین رژیم بازرسی ویژه ای بودند که از عراق داشتند.
تیم مذاکره کننده و طرفداران آنها که می گویند کشور را از یک جنگ نجات داده اند در حال حاضر گزینه نظامی هیچ‌گونه قابلیت اجرایی از سوی آمریکا ندارد اما اگر این رژیم دسترسی و بازرسی در ایران اجرا شود با توجه به پر شدن حفره های اطلاعاتی آنها درخصوص ایران حتما گزینه نظامی واقعیت پیدا خواهد کرد در صورتی که این حفره های اطلاعاتی پر شود چه دلیلی وجود دارد که به ایران حمله نکند و این همان چیزی است که دشمنان نظام دنبال می کنند.
وزیر انرژی آمریکا گفته است تجهیزاتی که قرار است بعد از توافق در ایران نصب شود در آزمایشگاه های ملی آمریکا (سازمان سیا و پنتاگون) تولید شده است و هیچ اطلاعاتی از این که این دستگاه ها چه امکاناتی دارند وجود ندارد.
ایران از بهترین و معتبرترین شرکت های جهانی (شرکت زیمنس) قطعه خریده است هنگامی که این قطعه در تأسیسات هسته‌ای نصب شده است تأسیسات چنان منفجر شده به نحوی که به نظر می رسید مورد اصابت موشک قرار گرفته است، چون این قطعه از سوی شرکت خرابکاری داشته است و همچنین ورود ویروس اکستاکس نت به سرور تأسیسات هسته‌ای نطنز، اگر اپراتور به صورت دستی خاموش نمی شد تعداد زیادی از سانتیفیوژ های موجود در آنجا را از دست می دادیم. ما در یک جنگ اطلاعاتی عمیقی هستیم با توجه به این شرایط در صورت اجرای پروتکل الحاقی نمی توان گفت چه اتفاقی در ایران خواهد افتاد.
تیم مذاکره کننده می گویند سایر کشورها پروتکل را اجرا کرده اند مگر چه شده است ما نیز باید مانند آنها اجرا کنیم در جواب باید گفت که کدام یک از این کشورها شرایط ما را دارد از وضع داخلی گرفته تا دشمنی آمریکا و اسرائیل و همچنین مشکلات امنیتی ما مشابه کدام از دیگر کشورهاست؟!
در خصوص موضوع pmd (ابعاد احتمالی نظامی) 3 موضوع باقی مانده است 1- مسأله پارچین (انجام آزمایش‌های هیدرودینامیک در یک ساختمان آنجا) 2- محاسبات نوترونی مربوط به چاشنی سلاح 3- ساخت چاشنی های انفجاری با قدرت بالا در طی 6 ماه گذشته تصمیم گرفته شد به یکی از سؤالات (ساخت چاشنی های انفجاری با قدرت بالا) پاسخ داده شود. آژانس از طریق تحقیق در جواب ایران به این سوال 25 سوال جدید را مطرح کرده است و اعلام کرده که ابهامات جدیدی برای من ایجاد شده است. اگر رژیم دسترسی و بازرسی در ایران مستقر شود؛ اولاً انبوهی از مسائل جدید برای ما ایجاد خواهد شد که این مسائل هیچ پاسخی ندارند به جز اجازه ورود به مراکز حساس نظامی و امنیتی. دوماً دوران جدیدی از عملیات اطلاعاتی علیه ایران به شکل ترور، خرابکاری و حملات سایبری شروع خواهد شد چون حفره های اطلاعاتی غربی ها پر شده است.
آمریکا در نتیجه این توافق به دنبال 3 مسأله مهم است 1- مواد 2- تحقیق و توسعه 3- بازرسی
اگر درخصوص تحقیق و توسعه غربی ها امتیازاتی را به ایران بدهند از بازرسی صرف نظر نمی کنند. سوماً در این توافق یک رژیم کنترل بر صادرات و واردات ایران حاکم خواهد شد یعنی آمریکا بر گمرک ایران نظارت خواهد داشت و هر قطعه ای که قرار باشد صادر یا وارد شود باید ثبت شود.
پیش پا افتاده ترین اتفاق ممکن این است که آمریکا از این طریق می فهمد ایران چه برنامه هایی را دنبال می کند و دنبال چه صنعتی است. در توافق نامه لوزان آمده است که ایران باید زنجیره تأمین خود را به آژانس اعلام کند (این طرح یک هفته بعد از توافق تبدیل به قطع نامه می شود) در این صورت اگر ایران کل تأسیسات هسته ای خود را از بین ببرد بهتر از این است زنجیره تامین خود را اعلام کند.
در لیبی قذافی یک گوشه از زنجیره تامین خود را به آمریکا داد. در طول همان روز تمام افراد را پیدا و دستگیر کردند. این در حالی است که ایران متعهد خواهد شد که اگر بازرس بگوید فلان قطعه را از کجا تأمین می کنید ایران باید نام تک تک واسطه ها و شرکت سازنده را با سند ارئه دهد و این هیچ معنی دیگری جز انهدام کار علمی و صنعتی در ایران را ندارد. برخی می گوید که ایران چیزی برای پنهان کردن ندارد در جواب باید گفت که آیا حاضرند در خصوص املاک شخصی خود چنین برخوردی انجام شود که با سرمایه ملی برخورد می شود.
در خصوص تحقیق وتوسعه غربی ها کاری می کنند که ایران در حوزه هسته ای بعد از 10 سال دیگر مهارت کار با ماشین‌های جدید را به دست نخواهد آورد. یکی از خروجی های اصلی این توافق این است که آمریکا به حوزه علمی ایران دسترسی پیدا خواهد کرد.
باز هم اگر تمام شرایط بالا را ایران قبول کند باز یک سؤال دیگر پیش می آید که چه زمانی این تعهدات تمام می‌شود؟ در جواب باید گفت: هیچ وقت! وزیر انرژی آمریکا می گوید غروب هسته ای ایران طلوع مجدد نخواهد داشت. جان کری نیز این را تأیید می کند و می گوید این توافق زمان ندارد و این حداکثر مقدار برنامه هسته ای است که غربی ها برای ایران پذیرفته اند.
در توافق نامه نیز چنین آمده است اما تیم مذاکره کننده می گوید خیر این‌گونه نیست تفاهم کرده ایم حداکثر 10 سال زمان داشته باشد در جواب باید گفت که غربی ها به چیزی که نوشته اند و متعهد به اجرای آن هستند عمل نمی کنند چه برسد به به این که مطلبی را که شفاهی گفته اند! در متن توافق نامه لوزان آمده است که ایران بعد از 10 سال برنامه خود را به غربی ها ارائه می دهد و آنها باید این طرح را تصویب کنند. ما در روزهای آینده اگر بتوانیم افکار مردم را قانع کنیم می توانیم از تحمیل یک توافق نابرابر به کشور جلوگیری کنیم.
